یکی از موضوعات اصلی هر قرارداد بین المللی قیمت قرارداد است که باید در ازای تحویل کالا یا خدمات به فروشنده کالا یا خدمات پرداخت شود. قیمت قرارداد ممکن است به صورت «مبلغ مقطوع»، «هزینه به اضافه سود» یا «آحاد بها » در زمان انعقاد قرارداد تعیین شود. در برخی موارد در زمان انعقاد قرارداد قیمت تعیین نمی شود و این امر به زمان اجرا موکول می شود، مانند قیمت گاز در قراردادهای بلند مدت خرید گاز که در آن به جای توافق بر سر قیمت مشخص، روش و مکانیزم تعیین قیمت قرارداد توافقی قرار داده شده است. پس از تعیین بهای قرارداد یا توافق بر نحوه تعیین آن، موضوع مهم بعدی در پرداخت های بین المللی، تعیین پولی است که بهای قرارداد به آن پول پرداخت می شود. صادر کنندگان قبول نمی کنند که کالاها و خدمات خود را به ازای پولی ارائه کنند که به سهولت نمی توانند آن را در بازارهای بین المللی یا حداقل در کشور خود خرج کنند. به این منظور، معمولا پول کشوری برای پرداخت تعیین می شود که در بازارهای بین المللی به سهولت قابل خرید و فروش باشد که به آن «ارز معتر بین المللی» اطلاق می شود، مثل فرانک سوئیس ، دلار آمریکا و یورو. صادر کنندگان خارجی اصولا حاضر نمی شوند «پول داخلی کشوری را قبول کنند که آن پول در خارج از آن کشور به سهولت قابل خرید و فروش نباشد. با وجود این، در برخی از موارد خاص، صادر کنندگان خارجی پول داخلی یک کشور را حتی اگر ارز معتبر بین المللی تلقی نشود به عنوان بهای کالاها و خدمات خود قبول می کنند و این پول را در کشور وارد کننده خرج می کنند، مثل اینکه در طرح های اقتصادی در کشور وارد کننده سرمایه گذاری می کنند یا نسبت به خرید کالاهای داخلی اقدام کرده و سپس آنها را جهت تبدیل به ارز معتبر بین المللی صادر می کنند. زمانی که صادر کنندگان حاضر نمی شوند پول داخلی کشور وارد کننده را به عنوان بهای کالاها و خدمات خود قبول کنند، وارد کنندگان باید نسبت به تأمین ارز معتبر لازم اقدام کنند. در اینجا موضوع مهم دیگری مطرح می شود که آن تهیه و تأمین منابع مالی مورد نیاز جهت پرداخت به فروشندگان خارجی است. تأمین مالی قراردادهای بین المللی یا فاینانس ابزاری است که از طریق آن وارد کننده به منابع ارزی مورد نیاز دسترسی پیدا می کند و به وسیله آن، تأمین منبع پرداخت خدمات وارداتی و کالاها  خود را می کند. حتی در صورتی که منابع ارزی لازم برای پرداخت وجود داشته باشد، نحوه پرداخت بهای قرارداد یکی از مسائل مهم تجارت بین الملل محسوب می شود. برخلاف خرید و فروش های داخلی، در تجارت بین الملل فروشنده و خریدار در دو کشور متفاوت قرار دارند و کالا باید از یک کشور به کشور دیگر حمل شود. در صورتی که ابتدا خریدار بهای قرارداد را پرداخت کند، فروشنده ممکن است از ارسال کالا خودداری کند و یا کالای معیوب یا ناقص ارسال نماید و یا کالایی ارسال کند که با قرارداد مطابقت ندارد.